تغذيه و ورزش

يکي از مباحثي که به طور معمول در ارتباط با ورزش و تربيت بدن مطرح مي شود، «تغذيه» است. رابطه ي ورزش با تغذيه چندان مخفي نيست. يک ورزشکار زماني مي تواند بيشترين توفيق را در زمينه ي ورزش داشته باشد، که از تغذيه ي خوب و مناسب [نه زياد] برخوردار باشد. البته تغذيه ي خوب و صحيح براي همه مردم لازم است و براي ورزشکاري که مي خواهد در اين وادي، پيشرفت قابل ملاحظه اي داشته باشد، لازمتر. اسلام هم که براي صحت و سلامتي جسم – همانند صحت و سلامت روح – اهميت ويژه اي قايل است، براي امر تغذيه اهميت فوق العاده اي قايل شده است، تا آن جا که هر نوع خوراکي را که براي جسم انسان، زيان قابل توجهي داشته، حرام کرده و يا مکروه شمرده است، و از آن طرف، استفاده از همه ي خوراکيهايي را که به واقع براي بدن لازم بوده است، مباح يا مستحب دانسته است. حتي در مواردي که به واسطه ي عدم دسترسي به غذاي حلال و سالم، جان انسان به خطر مي افتد، استفاده از غذاهاي ممنوع و حرام را نيز تجويز نموده، بلکه واجب دانسته است. در مواردي روزه گرفتن را – که براي سلامتي انسان بسيار مفيد است. بر افراد بالغ واجب نموده، ولي در همين موارد نيز اگر روزه گرفتن براي روزه دار زيان جسماني داشته باشد، آن را حرام مي داند. امام رضا عليه السلام درباره ي خوردني ها و نوشيدني هاي حلال و حرام مي فرمايد: «انّ الله تبارک و تعالي، لم يُبح أکلاً و لا شرباً، الأ ما فيه المنعفعة و الصّلاح، و لم يحرّم الأ ما فيه الضّرر و التّلف و الفساد، فکلّ نافعٍ مقوٍّ للجسم فيه قوّةٌ للبدن، فهو حلالٌ (1)؛ خداوند تبارک و تعالي هيچ خوردني و يا نوشيدني را مباح نکرده، مگر آن که در آن منفعت و صلاحي بوده، و هيچ خوردني و يا نوشيدني را حرام ننموده، مگر آن که در آنْ تلف [نابودي] و فساد [زياني] بوده است. پس هر [خوردني و نوشيدني] سودمند و مقوّي براي جسم، که [باعث] تقويت بدن است، حلال [شده] است.» خداوند متعال به تغذيه ي بندگان خويش، آن قدر اهميت مي دهد که به آنان امر مي فرمايد، به غذاي خويش نر و توجه کند؛